गदिमा नवनित
  • दुःखीच साह्य होतो दुःखांत दुःखिताला
मराठी युनिकोड फॉन्ट
जोगिया (संगीत: सुरेशदा देवळे) | Jogia (Music: Suresh Devle)
  • जोगिया हा गदिमांचा पहिला काव्यसंग्रह,प्रस्तावनेत गदिमा म्हणतात जीवनव्यवसाय म्हणून लेखणीशी अनेकदा बेईमानी करण्याचा प्रसंग मजवर आला-येतो आहे.या संग्रहातील कविता ही मात्र व्रतस्थपणे केलेली काव्यनिर्मिती आहे.या संग्रहाला जोगिया असे नाव म्हणूनच द्यावेसे वाटले.

    गदिमांच्या जोगिया संग्रहातील निवडक १६ कवितांना चाली लावल्या आहेत सुरेशदा देवळे यांनी,गायक आहेत श्रीधर फडके,उत्तरा केळकर,रविंद्र साठे,चारुदत्त आफळे,ज्ञानदा परांजपे.गदिमांचे नातू सुमित्र माडगूळकर यांनी या अल्बमची निर्मिती केली आहे.
  • Box-C-16
  • सुरावट भाषेहून रांगडी - जत्रेच्या रात्री
    Suravat Bhashe Hun Rangadi

  • गीतकार: ग.दि.माडगूळकर      Lyricist: Ga.Di.Madgulkar
  • संगीतकार: सुरेशदा देवळे      Music Composer: Sureshada Devle
  • गायक: चारुदत्त आफळे      Singer: Charudatta Aphale
  • अल्बम: जोगिया      Album: Jogia





  •     MP3 player is mobile compatible
        (हा प्लेअर मोबाईल वर पण चालतो)
  • दुणावून लय स्वरांत चढत्या शिरते सुरते गडी,
    सुरावट भाषेहुन रांगडी.
    डफदिमड्यांची गरम जाहली कडाडुनी कातडी,
    पुढे ये सोंगाड्या सौंगडी.
    शीळ चढवुनी केली त्याने कल्लोळावर कडी,
    उडवीली सुरत्यांची वावडी.
    झरझरा उतरली वाद्यांची तों लय,
    पोंचला शिगेला श्रोत्यांचा विस्मय.
    वाजले चाळ अन् तालावर थक् थय,
    कंबर लचकत येइ छोकरी छेलाटी गुलछडी
    अंगलट भुवईसम वाकडी.
    झडल्या टाळ्या,शिट्या,आरोळ्या, वर चवल्यांच्या झडी,
    स्वीकारी मुजर्‍्यासह फांकडी.
    हिरवे पातळ,हिरवी चोळी,वरी चमकते खडी,
    छातीवर मोत्यांची दुल्लडी.
    नथणीखाली हलूं लागली अधरांची लालडी,
    वाहिली रसरंगा दोथडी.
    कुणि गालावरच्या खळींत बसले दडून,
    कुणि ओठ चाविले आपुलेच कडकडून,
    कुणि पदरामागिल करवंदे घे खुडून.
    खमिजावरि तों कुणीं ठसविली तिच्या चोळीची खडी
    कुणीतरी कातरली कांकडी.
    स्वप्न समोरी, स्वप्न अंतरी,रतले,भुलले गडी,
    चालली घडीमागुती घडी.
    नाहिं उमगलें घुसल्या केव्हां जत्रेच्या झुंबडी,
    बाजुची कनात हो उघडी.
    मधेंच आली मधीं चांदणी शुक्राची चोंबडी,
    रेकली वेड्यापरि कोंबडी.
    जाहले पुसट तो वेळूंवरचे दिवे,
    ती इष्कबाजिची ज्योतही मालवे.
    जागींच राहिले बसुन जनांचे थवे,
    कशी संपली रात कळेना इतक्यांतच तोकडी,
    रिचवितां ताडीच्या कावडी.